EN, wat hebben ze met uw geld gedaan?
Een kort verslag van mijn reis naar Guatemala van 22 december 2005
tot en met 26 januari 2006.
Op een koude en donkere dag voor Kerst vertrok ik met vriendin / verpleegkundige / psychologie-studente Phineke naar Guatemala. Het was inmiddels 3 jaar geleden dat ik daar voor de eerste en tevens tot nu toe enige keer was, dus het werd hoog tijd om te gaan kijken of er iets of iemand veranderd was in de tussentijd!
We werden, nadat we uren later in het donker in Antigua arriveerden, geknuffeld en gekust door kinderarts Lesley die ons voor haar huis stond op te wachten. Het was of ik haar gisteren nog gezien had. Hoewel ze behoorlijk slanker was dan de laatste keer dat ik haar zag, was ze niets veranderd, nog even open en uitbundig.
Haar gewichtsverlies was niet het gevolg van een streng dieet, maar wel van een simpele darminfectie die het leven kostte aan haar adoptie-zoontje Luis van 3,5 jaar oud en haar ook bijna fataal werd. Hij was één van de kinderen van de afdeling voor ernstig geestelijk en lichamelijk gehandicapte kinderen van Hermano Pedro, de afdeling waar Lesley werkt. In naam van hem richtte ze de stichting “Ixcoy Foundation” op die wij steunen met geldelijke donaties.
Na de warme en zonnige Kerstdagen gingen we mee naar het ziekenhuis om te helpen met de verzorging van de kinderen, om met ze te spelen, om ze te masseren of om ze mee naar buiten te nemen voor wat frisse lucht, zonlicht en een lekker ijsje, wat ze helemaal geweldig vonden, maar ook om foto’s te maken en te filmen.
Lesley liet me het educatieve speelgoed zien dat ze in 2005 van ons geld kocht. Het wordt gebruikt in het net door haar ontwikkelde “Early Stimulation Program”. Dit heeft als doel om de ontwikkeling van de kinderen zo goed mogelijk te stimuleren (en dmv een checklist 
de komende jaren te volgen), zodat er “alles uitgehaald wordt wat er in zit”. De schaterlach die op datzelfde moment door de ruimte klonk van één van de kinderen die deze onmisbare aandacht kreeg en aan het oefenen was met een buitenlandse vrijwilliger, tevens fysiotherapeut, is onbetaalbaar.
Lesley vertelde ons ook dat ze een zandbak wil laten aanleggen op de binnenspeelplaats en een knuffelkamer wil ontwerpen, die de kinderen niet alleen stimuleert, maar waarin ze zich ook veilig voelen en waarin ze even alleen gelaten kunnen worden zonder zich te kunnen bezeren. Ik heb met haar de mogelijkheid besproken om hiervoor geld in te zamelen in Nederland en met behulp van Wilde Ganzen het bedrag bij elkaar te krijgen om deze projecten te kunnen realiseren. Het zou een hele grote vooruitgang zijn voor de kinderen die nu het grootste gedeelte van de dag of in hun ledikant moeten liggen of voor de TV zitten in hun aangepaste, maar oncomfortabele, oude rolstoelen.
Na een Oud&Nieuw op z’n Guatemalteeks reisden Phineke en ik af naar het nabij gelegen vulkaanmeer “Lago de Atítlan” om op de vele handwerkmarkten een hele berg spulletjes aan te schaffen om in Nederland weer te verkopen. De opbrengst zal uiteraard geheel ten goede komen aan QAS. Na in een grote tas honderden kilometers door ons te zijn meegezeuld, zijn alle “Maya-artikeltjes” gelukkig intact in ons land gearriveerd. Ik ben benieuwd of ze als zoete broodjes over de toonbank zullen gaan op de Vrijmarkt in Utrecht (28 en 29 april 2006).
Na terugkomst in Antigua brachten we een bezoek aan het hoofdkantoortje van de stichting “WINGS” waarover een vriendin van Lesley ons vertelde. We spraken met zakelijk leidster Meira Neggaz over wat deze stichting precies doet en welke visie ze aanhangen voor de toekomst. Zo kwamen wij er achter dat WINGS aktief is op het gebied van (met name) “Family Planning” en niet alleen uitvoerend is, maar ook bezig is een landelijk netwerk te creëren door alle bestaande kleinere projecten en organisaties die zich hier ook mee bezig houden met elkaar te verbinden, zodat er gezamenlijk aan één doel gewerkt kan worden: het terugbrengen van het aantal geboorten, met speciale aandacht voor tienermoeders, maar ook het voorkomen van seksueel overdraagbare aandoeningen (SOA’s) en het vroegtijdig opsporen van cervixpathologie (voorstadia van, of baarmoederhalskanker). Dit heeft op den duur, naar mijn mening, een enorm positieve uitwerking op één van de grootste problemen waar Guatemala in toenemende mate mee te kampen heeft: te weinig beschikbare middelen voor een menswaardig bestaan van al haar inwoners.
Ter informatie: daar dit project ons zeer veelbelovend lijkt, heeft het bestuur van QAS op de laatste vergadering besloten dit doel op te nemen per 01-07-06: “De quetzal neemt WINGS onder haar vleugels”.
Een paar dagen later werden we door Nina opgehaald met haar volgeladen pick-up truck. Ze was nog steeds even druk, vrolijk en energiek zoals ik haar had leren kennen. Ze vertelde enthousiast, dat ze voor ons geregeld had, dat we een hele week volledig konden meedraaien met “Vamos Adelante” en dat we alle kinderen en hun families die we via haar stichting met ons geld gesteund hebben of nog steeds steunen, zouden gaan ontmoeten.
De volgende dag zijn we voor 2 dagen met Sara, een Guatemalteekse “promotor” (een soort verpleegkundige met extra bevoegdheden, zoals het uitdelen van bepaalde medicijnen), meegegaan naar 5 afgelegen dorpjes in het regenwoud in het zuiden van Guatemala: Nisperus, Esmeralda, Belice, Lucernas en San Felipe. We hebben consulten gedaan van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat en iedereen op de foto gezet met mijn digitale camera, wat hele grappige en verrassende reakties opleverde bij de gefotografeerden.
De 2 dagen erna zijn we de hele dag in “Osuna”, een klein stadje, geweest met promotor Otti. Dit was gelukkig een stuk minder zwaar. We hoefden nu niet 13 uur per dag te lopen en niet met al onze bagage, inclusief doos met medicijnen en 8 liter water, berg op, berg af door de zinderende, vochtige hitte van het tropische regenwoud te sjouwen. Phineke en ik waren van mening dat we dat waarschijnlijk niet overleefd hadden te midden van een scala aan stekende insecten, levend op slechts water, bonen en maistortilla’s.
De dagen daarna hebben we een massale inschrijving voor een (soort) basisschool bijgewoond waarvoor we 1000 schoolpakketten hadden samengesteld. We hebben meevergaderd met Nina en alle promotoras en kleding- en voedselpakketten gemaakt en uitgedeeld aan de Maya-bevolking waarvan een groot deel om bij de hulppost te komen meer dan 6 uur hadden gelopen.
Die week zagen we met onze eigen ogen talrijke voorbeelden van een enorme vooruitgang in kwaliteit van leven, zoals schone, opgeruimde, waterdichte “huizen” met een fornuis dat veel minder schadelijke rook produceert, schone, gewassen mensen, dankzij de gratis verkregen zeep, (tanden)borstels en tandpasta (inclusief les in poetsen), kinderen die zich nu met de benodigde hulpmiddelen en/of medicijnen en/of therapie konden redden en ouderen die nog voor zichzelf konden blijven zorgen met behulp van een maandelijks voedselpakket enz. En dit allemaal dankzij Vamos Adelante.
Er was duidelijk heel veel veranderd ten opzichte van de vorige keer dat ik er was!
Met veel plezier kan ik u dus de aan het begin van dit verslag gestelde vraag positief beantwoorden. Elke door ons gedoneerde cent van u is de afgelopen 3 jaar erg goed besteed!
Met veel nieuwe energie ga ik door met het inzamelen van geld voor onze stichting, want het heeft klaarblijkelijk echt zin! Met uw geld maakt u een verandering mogelijk, een verandering met een grote waarde voor deze vrolijke, gastvrije en dankbare mensen. Maak voor hen van overleven, gewoon leven. Dat verdient iedereen…
Maaike Bosschart, arts en voorzitter.
